|
Stel dat je naar de zorg wilt. Je hebt iets met angst. Er dreigt euvel. Het is een veelvoorkomende emotie en een wereldwijd ingrediënt voor penarie. Op naar iemand die er iets voor weet. Ik vind het nu al lachwekkend. Zo gaat het in eerste instantie. Je weet niet beter. Naïef en onwetend denk je je shit bij een ander neer te leggen. Zodat die er iets aan kan doen. Wat je aanvankelijk veronderstelt. Iemand heeft er niet voor niets een studie op zitten, toch? Het noemt zich een behandelaar. Wat in andere woorden op een bepaalde manier heeft om te gaan met. Let op welke woorden er worden gebruikt. Het dient met elkaar om te gaan. Met elkaar samen te werken. Desnoods om iets heen te gaan. Dit is puur woordenboekenwerk. Theorie. In de praktijk kun je het vergeten. Er moet iets met je aan de hand zijn. Een vraagteken? In je dromen. De tijd van een gemiddeld gesprek is vluchtig. De sfeer nodigt niet uit. Zelf beginnen over...? Succes. Een open blik is geen garantie. Oogkleppen doe je niet af, als ze niet van jou zijn. Wat een rode vlag is, heb je nog te ontdekken. Nee, er moet iets met je aan de hand zijn. Dit kan niet anders. Plus, er is weerstand naar. Eigenlijk is de behandelaar dan al zoek. Men zal zeggen van niet. Vandaar dat zulke woorden een eventuele wrijving voorkomen. Door ze hier op te werpen. Niet bij een gesloten deur. Psychiater Thomas Szasz heeft ook niet zonder reden gewacht, met het naar buiten brengen van zijn werk. Wat pas gebeurde na de hete adem van zijn meerderen, tijdens de studie. Mij boeit het niet wie je bent en wat je doet. Ik wil je nergens van overtuigen. Me gelijk geven? Hoeft niet. Het is een mening waar ik het over heb. Boeien. Niemand is een genie als het om communicatie gaat. Kijk naar hoe je tijdens een relatie kan vervallen in ditjes en datjes. Zin om te kibbelen? Mee te doen met mierenneuken? Daarom. Of het andere uiterste. Als het soepel loopt, is er wellicht sprake van please-gedrag. Praat me er niet van. Of je eindigt in een eens met het oneens zijn. Iedereen heeft namelijk een kijk. Een eigen visie. In een sociale setting is er minder beheersing over hoe we doen, dan wanneer solo. Je kunt een punt naar voren brengen. Maar wees eerlijk. Je hebt liever dat het aan een ander is, hoe deze dit vat. Of deze iets aanneemt. Of manipuleer je liever? Laat jij je omgekeerd ook graag bespelen? Toch wordt er nogal wat ingevuld, zal ik zeggen. Niet Invullen Voor Een Ander is geen verkeerde deo, als onze mening naar een oksel ruikt. Wanneer we in plaats van tegen- samenwerken, blijft er van menig diagnose niets over. Wie namelijk met angst om kan gaan, labelt het niet. Die kan er zo mee in contact zijn, dat je het een vriendschap noemt. Liefde. Net als wanneer je geniet van andere verschijnselen in de natuur. Je bent sprakeloos en geen woord is het beschrijven. Ook 'sprakeloos' niet. Wie er mee omgaat kan aanmoedigen, een kritische vraag stellen en heeft een eigen ervaring met doorvoelen. Niet met een machtspositie welke ongelijke verhoudingen wekt. Noch met de printer waarmee we een middel tegen angst 'voor'schrijven. Laat het gaarne kijken naar onvoorwaardelijke liefde, wijsheid en juiste kennis. Niet protocol zus, in het gareel houden zo en vooral de eeuwenoude aversie naar angst. Het onderdrukken van gevoelens. Wat je vergeet wanneer je door de zure appel heen, ook merkt hoe zoet deze is. Het blijft een kwestie van opinie, niet? De psychiatrie is terecht een pseudowetenschap. Gezien het huichelachtige karakter wat we allen eigen zijn. Als bij een samenwerking onze houding naar angst verandert, worden we misschien ooit nog pro(fessioneel met) angst. Net als dat psyche en iatreia geen psychiatrie voorstelt, zodra de schijnheil in ons vertrekt. Na een opleiding hebben we de waarheid niet in pacht. Laat staan de ervaring van hoe we met elkaar omgaan. Elke situatie is anders en iedereen verschilt. De overeenkomst is niet genoeg, om dit te ontkennen. We willen misschien een mal om fabrieksmatig te werken. Doe het niet, is de tip. Je weet hoe lekker de zelfgemaakte taart van oma is. Geef het recept in de familie door. Of zeg terecht dat je liefde tekort komt, om je werk te doen. Het is er de plek voor om in de zorg je hart te tonen. Naast je hoofd te gebruiken. Als iemand een rol van behandelaar wil spelen, top. Leef je uit. Mij overtuig je niet. Al zal dit je een worst wezen. We zijn allemaal ego's als het er op aankomt. Je komt niet op je werk om met een desbetreffend persoon samen te werken. Dit spreekt voor zich. Je weet niet eens wie je gaat treffen. Je passie is niet dat je opstaat met het verlangen om mij te helpen. Noch wie dan ook. Ik heb het gevraagd. Waarbij het idee van hulp op tafel ligt. Wie helpt wie? Waarom? Hoe? Wat samen zal hebben te werken kun je gerust tegenstrijdig noemen. Anti. Vandaar grootschalige anti-middelen. Een industrie omwille macht en geld. Verzekeringsmaatschappijen welke labels willen. Om nog meer geld. Een deel is anders. Een klein deel, dat is. Ik ben niet de eerste wie er zo over schrijft. Charles Whitfield en Robert Whittaker winden er geen doeken om. Sommige psychiaters zien het anders. Thomasz Szasz heeft kritiek. Bram Bakker doet afstand van zijn titel. Stanislav Grof, Carl Jung en Lee Sannella schrijven zo over hun werk, dat samenwerking nadert. Dat er met angst wordt omgegaan. Dat ze inspiratie vormen. Iets waar het reguliere een puntje aan kan zuigen. In plaats van geld wegzuigen. En/of macht misbruiken. Omgaan met angst is iets anders, dan er op tegen zijn. Zeg dit dan. Wees eerlijk. Omgaan betekent zelfs verzet opgeven. Hoe mooi klinkt dit? Een sleutel om met angst om te gaan, dames en heren. Gooi alles wat je weet overboord en voel. Vraag. Waarom weerstand? Wat heb je er op tegen? |