|
Hoe paradoxaal het ook lijkt, het verdedigen van tolerantie vereist dat we intoleranten niet tolereren. Of juist. Wie zal het zeggen? is niet weg te denken in een relatie. Energie ook niet. Het vergt wat. Heb ik het er voor over? Ja, als ik zweverig ga doen wel. Wanneer ik een sobere houding verlaat en het nuchtere gedag zeg. Is het dan realistisch? Nee. Net zo het niet opweegt om half van iemand te houden, als ik ook volle pond kan bieden. Waarbij het eerste niet zonder het risico gaat dat ik een hel voorstel. Een ander mogelijk ook. Je moet er van houden... En het laatste? Dit heb ik niet meegekregen in de samenleving, opvoeding en op school. Al is het een prima variatie op doorsnee liefde. De ander met rust laten, zeg maar. Bezig zijn met iets anders. Met zelfrealisatie, bijvoorbeeld. Het realiseren van liefde gaat toch niet. Zo vraag je je of een zelf reëel is en vooral wie zichzelf is realiseren. Antwoorden heb je niet nodig. Net als liefde. Wat je anders gevangen houdt. Het bevrijdt niet. In de relatie heb je dingen te dulden. Zo is het en zo was het. Van aanpasaap tot dominatrix en pleaser tot wie het laatste woord bespeelt. Leuk spel, niet? Het vreet energie en wat krijg je er voor? Precies. Of het eindigt in een scheiding of het kabbelt door. Wat in het eerste geval een eerlijkheid behoeft, waar een lef voor nodig is. Welke je in het romantische stelletje niet gauw treft. Het stelletje wat laat zien hoe er na een eeuw nog geknuffeld wordt. Aan elkaar gezeten wordt. Wat je als peuter ook deed. Liefde van de lage drempel. That's ok. Voor wie niet is groeien. Niet dat je zonder een ander jezelf niet bent voelen. Het is net zo een lage vorm van. Er is een natuurlijke behoefte naar aanraking. Iets dierlijks, zo je wil. Let wel, niet om door een ander te worden betast. Er is een verschil tussen behoeften en verlangens. Dit in tegenstelling tot dieren. Welke niet met een ego rondlopen. Dus aan elkaar zitten, zonder een masker voor te houden. Wie het niet begrijpt, kent zichzelf misschien nog niet. Laat over je heen lopen, dan komt een keerpunt misschien. Een verschil zijn grenzen. Met het gevaar van overschrijding. Plus, niemand kent je hachje beter dan jou. Het kan zijn dat we niet in liefde groeien. Dan heeft een ander jou en jij een ander iets te zeggen. 'Ga je even douchen', zegt het na de sport en zonder vraagteken. Waar rommelig gedrag bekend om staat. Vragen zonder vraagtekens, door het huis roepen dat je thuis bent tot praatjes over van alles, behalve wat er hier en nu is. Het zijn maar voorbeelden. Pak je er een om te bespreken dan kun je het vergeten. Daar is het te klein voor. Voor jezelf opkomen vraagt om karakter. Geduld. Laat het opstapelen. Wie weet verwerkt het zich tot een inzicht en de daarbij passende taal om een les te leren. Vooral als het afleren betreft. Zo houdt praten op als je wakker wordt. Het is niet nodig. Ik heb toch niemand echt iets te zeggen. Andersom ook niet. Wat ik eerder begreep, minderde. Ik kan me ergeren aan vlak gedrag. Wat aan mij is, niet een ander. Wat ook niet gewoon schijnt voor velen. 'Het ligt toch aan een ander dat ik me stoor?' is het eerder. Ik hield me voor de gek met wat ik op televisie normaal zie vinden, ook normaal is. mij is, niet een ander. Wat een houding is welke ook niet gewoon is voor velen. 'Het ligt toch aan een ander dat ik me stoor?' is het eerder. Ik hield me voor de gek met wat op televisie normaal wordt gevonden, ook normaal is. Tel alles bij elkaar op. Met wie wordt er geen rekening gehouden? Hoe hoog loopt het op? Wie verrekent het? Het is een dure grap als je tig jaar samen slijt. Je ontkomt er niet aan in een (a)sociale setting. Als het gros dit normaal dunkt, zegt dat genoeg. We zijn het dan gewend. Ik had er ook geen erg in. Voor oude neigingen is er geen gum met garantie. Ook stelt het de realiteit niet voor. In een bepaalde omgeving kan het net als met kinderen zijn, dat er in 'Sinterklaas' wordt geloofd. In neigingen van de persoon met een ego. Wat een verhaal is. Niet de waarheid. Neem de tijd om tot jezelf te komen en het verleden te verwerken. Misschien kun je dan anders kijken naar wie dan ook. Dan heeft de illusie, zoals beschreven, misschien een kans om te worden doorzien. Over je heen laten lopen is niet tof. Ik vond het normaal. Nu niet. Er is ook geen oefenruimte om het af te leren. Afstand is een middel om niet in de sfeer te komen, wat als hondenpoep op me zit te wachten. Zo kun je me vertellen om door te eten. Dan eet ik desnoods niet. Noem het de eer aan mezelf houden. Ik gedraag me zelfstandig genoeg dat niemand me hoeft te vertellen wanneer ik een hap in de mond doe. Als de ander het loslaat, kan ik een maaltijd vervolgen. Er is geen verslaggever nodig is om te melden wat ik doe of moet doen. Wie laat zich de kaas van het brood eten? Aan zichzelf wordt gewerkt, begrijp me goed. Maar anders voor zichzelf opkomen, dan dat het in een maandblad leest? Ik denk ook niet dat een relatie vooraf de tijd en ruimte verzekert om een onderwerp als tolerantie te bespreken. Wat worden er aan afspraken gemaakt? Hoe pakt het uit? Wie heeft het lef om liefde voor te stellen? Noem het dan handel. Het kan zelfs beginnen met het vleselijke. Wat begrijpelijk is. Het vlees is zwak. Wie wat achter de rug heeft, denkt er wellicht anders over. Wat nog niets garandeert. Laat ons op de muil gaan, als het om liefde gaat. En terecht. Laat ook het sprookje van romantiek. Het is geen eindpunt. Je kunt er in blijven hangen en vergeten wie je bent. Het dunkt wijs om eerst jezelf te kennen. Wat geen einde kent, alsook niet kan. Kom er achter dat eenzaamheid niet bestaat. Zoals Christus zei staan er velen voor de deur. De eenlingen zullen het bruidsvertrek binnengaan. Hoe kun je trouw zijn aan een ander, als je niet trouw bent aan jezelf? |