|
is de smaak. Vooral het bittere is te merken. Het zijn onaangename woorden, welke me chagrijnig over laten komen. Zoals dat het leven hopeloos is. Noch betekenis heeft. Dat dè deadline zwaarder weegt, dan alle andere data. Wat nu tekst is, waarin dit wordt overgebracht. Waar je met je concentratie aanwezig bent. Wat af kan leiden van het zoete. Dat nog behoorlijk wat is, hetgeen niet bitter. Als ik een onderscheid maak in waar ik het bittere voel en de rest van het lichaam, is de rest best zoet. Of neutraal, zo je wil. Het is geen gewoonte van ons om dit te doen, maar met de oogkleppen af, ziet het er toch anders uit. Dan stoor je je niet zo aan 'een hondendrol'. Je merkt op dat het een stip is in het ganse zicht. Net als dat de woorden niets zijn, versus de ruimte waarin je leeft. Het beslaat maar een klein deel van het scherm. De computer weer een klein deel van wat je ziet. Wat je ziet, is wederom minuscuul ten opzichte van alles op aarde en ga zo door. Of dat het hopeloze en onherroepelijke je misschien niet aanstaat, maar dat het tevens geen waarheid is. Noch dat hoop dit wel is. Zo lever je alles in, of ga je door met dromen. Het eerste klinkt als groeien. Volwassen worden. Wat immer is en geen eindpunt kent. Wat je niet meemaakt op televisie. Wat je een droombuis kan noemen. Sla een boek open en er is een grote kans op een hij, zij en ik-verhaal. Op een ego wat wil overleven. Niet in de primitieve en fysieke vorm, maar vooral zo'n zelfverzonnen beeld in de geest omtrent een 'ik'. Blijf je erin geloven? Blijf dan zoete woorden kauwen, op basis van een overgroot deel zoet. Het nieuws, de politiek en wereldproblematiek kun je bij de volwassene vinden horen, maar een grote verandering in dat dit illusie is? Zet de buis dan uit en pak een goed boek. Lees door de schurende woorden heen. Neem die bittere pil. Zie dat het overgrote deel van je ervaring niet bitter is. Onze gewoonte is dat we doelgericht zijn. Zo worden we opgevoed. Wat geen excuus is om zo te laten. Vaak is het onschuldig. Al kan het bij een enkele knellen. Er is meer dan doelmatigheid. Of minder. Het is hoe je het bekijkt. Je kan je storen aan de oogkleppen, welke ermee gepaard gaan. Nogmaals, dit is niet de realiteit. Ons denken is niet realistisch. Ik kom er in voor. Zoals alles. Waarbij hoop en het hopeloze, of wat dan ook, geen van beide de waarheid vormt. Wie zich een tijdje heeft gestoord aan een beperkte kijk en wat ruimer is gaan zien, kan tot een inzicht zijn gekomen. Niet daarom, want hoe je een inzicht ontvangt ligt buiten een verklaring die ik, als ego en vanuit het denken, geven kan. Wat mogelijk aanmoedigt om moeite te besparen. Het leven geen betekenis? Mooi, dan hoef ik er niet mee bezig. Hopeloos? Dit is een tegengif waar ik op zat te wachten. Ego illusie? Praat me d'r niet van. Ik leun liever achterover. Aan de ene kant, en met het gebruik van de eeuwenoude ik-vorm, zeg ik ergens doorheen te zien. Het is niet echt een ik die dat doet, maar dit is taal. Geef me een voorbeeld waarin je met taal voorbij aan taal spreekt, dan praten we verder. Net als Lao Tzu zei is de geest verwarring. Osho vervolgde met op het moment dat je denkt, dat je verward bent. Denken is verwarring. Hoe wil iemand uit verwarring komen door te denken? Ook is denken niet weg te denken. Anders gezegd, de machine ratelt voort. Ondanks het idee om gedachten uit te zetten, is er in gedachten geen knop te vinden. Ergens is het futiel om er een woord aan vuil te maken. Al kent deze tekst geen doel en heb ik dus niets te verliezen. In tegenstelling tot hoe ik me voorheen uitte en ik dit over het algemeen om mij heen kan zien gebeuren. Er zijn genoeg redenen te verzinnen waarom ik iets doe. Al gaat dit niet zonder een doel voor ogen. Wat me verlegen is. Zie me anders als een kind op het strand. Wat spontaan schept om een of ander zandkasteel. Niet bewust van de schep, noch hetgeen een bouwwerk labelend. Het is op in het moment gaande en zorgeloos. Woeps, een golf spoelt alles weg. Floeps, de dood is net een golf. Klinkt het nog poëtisch ook. Toch is het taal waarin dit geschreven is en dat kan beperken. Take it or leave it. Net als het laten van een ego gedreven leven. Ik kwam er bijvoorbeeld niet achter door boeken te lezen. Neem het ervan. Ga leven. Wees hardleers. Wanneer een inzicht tot je komt weet niemand. Eenmaal ontvangen sta je nog wel achter het fornuis, een leventje te leiden, maar zie je in dat dit voor het verhaal is. Dan is het een toneelstuk geworden en kun je mogelijk ontspannen waar je dit eerder niet kon. Achter de schermen zit je dan misschien als grapjas nog een scène te vormen. Die je zoals mij op een podium laat verschijnen. Met nadruk op verschijnen. Als een zandkasteel van voorbijgaande aard. Door een golf meegenomen. Wat niet ongedaan is te krijgen. Dan ga je op je eigen manier vertellen hoe een bittere pil, zo bitter nog niet is. Hoe het zoete in verhouding groter kan zijn dan welke onaangename, zure en scherpe smaak ook. |