|
Jij niet, denk je. Ik wel. Jij ook, trouwens. Wees echter gronding in hoe je kijkt. Als je een relatie hebt, krijg je er onherroepelijk gedoe mee. Klein of groot, het invullen van vormt wrijving. Vroeg of laat is het af met de pleaser. Wanneer iemand voor zichzelf opkomt, komen de vragen. Grenzen wordt besproken. Althans, dit is het idee. Het is de vraag of het aan bod kan komen. Soms moet je dingen bewaren voor een andere keer. Ondertussen denk je, is dit het? Is dit liefde, of niet? Laat ik dit erbij horen en ga ik knokken of ben ik eerlijk? De relatie met mezelf heeft dit namelijk niet. Ik ben er een soort van allergisch voor. Wie is zonder anderen zichzelf benoemen, met de naam welke je gegeven is? Naast de vraag wanneer het praktisch is, en niet. Gezien het niet echt zegt wie je bent. Gedurende er geen reden is om me een naam te geven, geef ik me geen naam. Wat voor me voelt kloppen. Net als sprakeloos zijn. Van een zonsondergang kan ik genieten. Dan ga ik er niet doorheen 'tetteren'. Zonder labels kan er een immer groter wordende stilte groeien. Welke geen woorden behoeft. Sterker nog, ik label het al als stilte, om me naam te voorkomen en het er zeker niet onder te claimen, maar-
Hoe gaat vrouwenemancipatie ook alweer? Omdat de vrouw zich laat onderdrukken? Dank u, dames. Gun uzelf de ruimte en denk na, eer u het ruime sop verkiest. Er is niets op tegen. Maar het soppen foppen om vlugger zaad op u te voelen kloppen... waarom? Wie? In het geval van 'echte' liefde, wat je me niet wijsmaakt, zijn er weinig wie tot de bodem gaan. Zo lang er zwoele gevoelens zijn, is het wel best. Alsof je een baby aan de borst voorstelt. Welke met zuigkracht ruzies wegzuigt, alsof het de stofzuiger is. Vraag Google 'how many people have relationship problems?' en je krijgt dat breuk veel voorkomt, dat driekwart van de relatieproblemen nooit worden opgelost en mij met, 'hoe bezonnen zijn we, gezien we ons niet echt voorbereiden? Het is gewoon doen, want?' Sociale druk is geen verklaring. Je emoties niet beheersen, is geen excuus. De schade is voor eigen rekening. Zonder iemand is er geen paradijs wat aan je voeten ligt. Toch is de ademruimte anders in verhouding tot de verhouding. De ruimte is anders om het verleden te verwerken. Om dingen een plek te geven. Om jezelf te leren kennen. Al raakt wat ik zeg wie? Met collectief denken is er geen plaats voor solitude. We moeten door, dingen doen en de tijd loopt. De klok tikt. De angst eronder speelt een rol. Geef ik dit aan, dan is opeens niemand bang. Al trap ik er niet in, als een ander zich voor de gek houdt. Dit is geen helaas voor diegene, maar een zegen. Ik dank hen, wie mij op hun beurt een spiegel voorhouden, welke zuiverder is dan ikzelf. Zij het een boek van een overledene, of bij wie er in levenden lijve (n)iets voelbaar is, wat ik niet kan verklaren. Gezien het niet diegene is wie ik het toe kan schrijven. Sommige zeggen het ook. Het is eerder onze afwezigheid, dan ons ego... naja, vul maar in. De mainstream moet ook gewoon doen wat het wil. Met hardleers zijn, is niets mis. Wie is echter in staat om een andere kant op te kijken, in plaats van je door de media te laten beïnvloeden? Waar deze woorden ook onder vallen, voor de duidelijkheid. Lang leve de liefde is een geweldig programma. Niet omdat het waar is, noch iemand de ware vindt, maar ouderwets leedvermaak. 'Lang leve de larie' verkoopt mogelijk minder. Al kan het de titel vervangen. Leg een financieel en een eerlijk hart de keus voor. Lang leve het geld, of lang leve de liefde? Een eerlijk hart kan geld rotten. Een niet labelen is het zelfs voorbij. Het benoemen doet al geen deugd. Voor wie weet, wie weet, dat ik geen Labelspeeltje heet? Met labelnietjes in de vensterbank. Labelloos op de bank. En mocht er iemand zo gek zijn om met me naar bed te willen? Dan is het lepeltje lepeltje labeltje labeltje tepeltje tepeltje en als repelstrepeltje hoe ik je van tevoren vraag wie wijl het lepelt, als lepel geen label is? |