|
Wie voor mij kiest, kiest voor een teleurstelling. Al is het in de droomwereld nog altijd iets, waar ik dan aan vast kan denken te houden. Ook voor wie voor me kiest, lijkt het tenminste nog iets. Er valt iets voor te zeggen, een worst-case scenario. Wat ik natuurlijk niet echt voorstel. Wat dan weer een teleurstelling is. Maar niet heus. Hoe teleurstellend het ook is, een echte teleurstelling heeft nog te worden ontdekt. Gevoelens verschijnen net als gedachten. Het blijft een mening waar het over gaat. Anders gezegd is het geen feit, als teleurstelling en wie ik ben, om een gevoel voor te stellen. Wat uitkomt, toch? Wie wil er nu daadwerkelijk met een rot gevoel leven? In schijn is een teleurstelling te overzien. Het kan bedroeven, maar er is een mogelijkheid om het anders te bekijken. Hoe overwoekerd de kijk ook is, met wat overheerst. Al moet je er even doorheen, en mocht de dood er geen einde aan maken, dan is er de kans om de domper te doorzien. Al dan niet te voorzien van een andere kijk. Kijk, tegenvallen doet het leven toch. Mocht je er in geloven en verwachtingen plaatsen. Na enige pech kan de frustratie een vrucht afwerpen. Niet dat het zo werkt, dat een inzicht komt omdat dit of dat. Er is wederom geen garantie. Waar een teleurstelling goed op gaat. Laat het tot een fiasco lopen. Spijt? Verzin je zelf. Net als de anticlimax na de climax, is ook een orgasme een gewaarwording van wat het eigenlijk niet is. Want, wat is het? Wees eerlijk. Wie het lekker vindt, gaat toch op onderzoek? Of blijf je liever als een zuigeling aan de borst hangen? Te bang om van moedermelk naar een beker melk te gaan? Om vervolgens zelf als beeldsprekende melk in boter te veranderen. Wat dan weer een teleurstelling is, in dat ik het uit de duim zuig. Ik kan moed inspreken voor wie het nodig acht, maar er ook minder doeken om winden voor wie het echt wil weten. Laat het een uit boeken gehaalde spreuk zijn, wat het intellect wellicht bevredigt, maar de waarheid niet streelt. Des te teleurstellender het is, des te minder teleur ik raak. En ik teleur raak. In de zin dat ik het vast weet te pinnen. Als het een dartbord voorstelt, raak ik het met geen pijl. Het stierenoog lacht me zelfs uit, zo teleurstellend ik er voor sta. Een strop vindt me te min om in te hangen, voor de strop waar ik me in bevind. Hoe ik als tegenslag na tegenslag mezelf wegschrijf, mag komisch getint zijn. Niet dat er geen wrange smaak aan vooraf gaat. Het mag net zo dubbel zijn, als niet. De ondertoon is echter zwaarder van stof, dan de humor. Al is deze nog zo tof. Een boom kan worden geknuffeld, niet zonder de wortels, welke deze aard. Een lelijk gezicht niet waarderen, maar de mooie kant wel? Ik ga je teleurstellen. Ik zuig het bloed onder je nagels. Naja, niet echt natuurlijk. Wat dan weer een teleurs-
Ja, lekker dan. En ik ontwaken. Niet dat het zal lukken. Jeej, een teleurstelling. Maar hé, meedromen met jou? Nee, dank je.
Dan moet ik je toch teleurs-
Maar-
Waarom?
Wat een teleurstelling ben jij, zeg. Al kan dit weer niet echt zo zijn. Het blijft een droom waar ik het over heb. Een andere kijk voor de teleurstelling in dit verhaal zijn misschien tomeloze tuimelingen. Met een blik op oneindig en
Ja, slapen, ja. Eindelijk geen teleurstelling. We zijn het beide eens. Een teleurstelling is als slapen. Tijd om te ontwaken dus. Ontgoochel me maar. |