Dit blijkt van Max Weber
(disenchantment). Al is zijn werk niet echt mijn smaak, kan ik zijn pessimisme waarderen. Het doet me denken aan ‘the world is maya’, ofwel alles is illusie. Wat overeenkomt met de Sint. Waar je eerst ontdekt dat je bent gefopt met één figuur is al een illusie. Dat je dit vervolgens door kan trekken naar alles en met in de kern het ego (ik), kan zo bevrijdend klinken dat je veronderstelt dat een beetje volwassene zich dit realiseert. Niets is minder waar. Sinds ik me bezig ging houden met stromingen die illusies blootleggen (bijvoorbeeld jnana yoga, advaita en non dualiteit), door middel van zelfonderzoek, zag ik in dat dit een solitair werkje betreft. En ondanks dat iedereen het zich kan realiseren, blijven we liever gehecht aan tal van wat dus net zo illusie betreft. We lijden liever, we zijn het gewend en drama opgeven? Niet in diens totaliteit. Niet als dit alles beslaat. Zonde zeg ik, want sinds ik vraagtekens ben gaan plaatsen en mijn geloof af zag brokkelen, kon ik (eindelijk) achterover leunen. Ontspannen. Lachen om mezelf als karaktertje in een zelfverzonnen wereld. Ramana Maharaj zei ‘
unless you give up the idea that the world is real, your mind will always be after it’. I was just done going after things. As well as that I began seeing through whatever and whoever. Van (nep) Sint tot aan mezelf: geen heimwee, wel een niet weten. Wat ook een onttovering van de wereld is…
