Duijn: So mate, soulmate?

Een geloof. Niet dat het onbegrijpelijk is of iets op tegen, maar het is een geloof. Onschuldig aan de realiteit tot het tegendeel bewezen is. Waar je voorgoed op kan wachten als het een rechtszaak betreft. Noch dat het besproken wordt. Wel als het om 't geloof gaat, niet om dit aan de tand te voelen. Nou ja, oké, een enkele schrijft er iets over als het om de waarheid gaat. Veel niet en dit zie je. 'Ik heb mijn ware gevonden, hij is mijn zielenmaatje en we zijn voor elkaar bestemd' zijn bekende uitspraken.

Er is niet echt over nagedacht. Laat staan dat het is onderzocht. Films maken het kenbaar, maandbladen zitten er vol mee en de doktersroman ontkent het niet. Integendeel. Het woord liefde is populair. Het is zo oud als de mens zelve en je kunt er vele kanten mee op. Vanuit een eerlijk hart er middels het hoofd gebruik van maken, tot de manipulatieve seriemoordenaar. Welke voor misbruik gaat. Al kan het eerlijker en is manipulatie ook te vinden bij wie geen moord voor ogen heeft.

De massa gaat er goed op. Geef het eens ongelijk. Zo dol een peuter met een rammelaar speelt, is liefde iets waar van alle kanten aan getrokken wordt. Een overeenkomst is iets onbewusts. Al laat de eerste een rammelaar los om deze vervolgens niet of anders vast te pakken. Het ontgroeit autootjes en Barbies. Realistischer kan. Maar in verhouding tot liefde is het genoeg om te zeggen dat er veel zijn wie er voor vallen, in vallen en niet opstaan versus hoe een nuchter mens zich gedraagt. Welke na de val opstaat en om de grap kan lachen. Wie maar al te goed weet waar het (niet) over gaat.
Juist na een eerste ervaring zal je zeggen dat je in de spiegel kijkt. Deze eventueel schoonmaakt, alvorens de confrontatie. Wijl je de afgelikte boterham links laat liggen. Onze kijk op liefde kan beïnvloed zijn door wat en wie niet. Vandaar een lapje over de spiegel. Om angst helder te krijgen. Waar een gesprek niet gauw over zal gaan. We bedekken het, zij het onbewust. Het wordt wel aangekeken. Alleen niet zonder vals te spelen. De roze bril gaat niet af, geloof niet op de tafel en liefde is tot nu toe niet voor de rechter verschenen. Een echte dan. Waar het om de waarheid, de gehele waarheid en niets behalve de waarheid gaat.
Je kan zeggen dat zonder de vrijheid van meningsuiting, zelfpublicatie en het loslaten van een resultaat er nooit zo'n kijk als deze te lezen is. Als het al gelezen wordt. Dat er niet na een paar zinnen besloten wordt om een maandblad te pakken, of een film te kijken. Waar liefde in stand wordt gehouden. Bevestigd. Uitgemolken. Waar het thema meestal niet zonder geldopbrengst gaat. Sta maar eens stil bij wanneer er geen geld aan wordt verdient en hoe het er dan uit ziet.

Begrijp me goed, je kunt er haast niets op tegen hebben, zo goed als dat het verkoopt. Maar dan hebben we het over verkopen. Niet de liefde welke er van nature is. Dan gaat het om drama, niet het onvoorwaardelijke aspect. Wat de ruimte kenmerkt, het vormloze en dat wat voorbij gaat aan woord. Bij drama gaat het om een in stand houden van het ego. Niet de blootlegging ervan. Waarom men zo goed gaat op het eerste? Laat dit een ander verhaal zijn. Voor een andere keer. Het is niet voor niets een inspiratievol thema.
Of je het verheerlijkt, of in dit geval anders benadert dan je gewend bent, er valt van alles over te vinden. Te verzinnen, zo je wil. Wat een hint is om niets voor waar aan te nemen. Ongeacht wie en wat. Haak dus af als je je vraagt wie dit schrijft en wat er mee gezegd kan worden. Het voegt niets toe. Je kunt het zelf bedenken en bij voorkeur niet. Omwille er niet mee bezig te hoeven. Laat de wereld maar doorgaan. Leun achterover en laat het los. Stop met lezen omdat je weet dat er geen waarheid is. Of je kunt het niet laten. Dit moet je zelf weten. Ik lees ook weleens wat. Het is alleen drastisch minder dan voorheen. Er ging zo een jaar voorbij zonder een boek te openen. De uitdaging wordt normaal gesproken minder bij het vaardigen van. Al is dit betrekkelijk. Ik doe weer andere dingen, dan wie ondanks deze kijk erop veelvuldig leest. De een houdt van dit, de ander daarvan. Tijd dient toch te worden gevuld, zeg maar. Wie weet lees ik me over tien jaar weer een ongeluk. Het is ook gewoon een concentratieoefening. En een bezigheid. Waarbij het niet uitmaakt wat het is dat je doet. Of je dit nu leest, in je neus peutert, de krant pakt of naar een dobber tuurt... zolang de focus maar ergens op ligt. En het je aanstaat. Net als dat je deze woorden hebt te verdragen, anders lees je het niet. Uitzondering terzijde.

In plaats van een temperend optreden voor en vragen rondom liefde, kun je ook kijken naar wat het volgens de massa(media) voorstelt, je eigen geloof of die van een ander. Als je niet zonder een norm kan en een doorsnee mening nodig hebt, houd ik je niet tegen. Er is al genoeg van hetzelfde, maar dat lijkt de meesten niet uit te maken.
Ondanks dat er gebruik wordt gemaakt van hetzelfde alfabet, door cultuur ontstane regels en wat te bedenken is aan vaardigheid en eigenschap, gaat het ook om verschillen te zien. Soms lijkt het leven een live action roleplay. Met eigenschappen die ontwikkeld kunnen worden. Wat valide is en zelfs plezant kan zijn, maar niet de realiteit.

Er worden genoeg schouderklopjes gegeven aan in dit geval liefde. Wie oplet heeft echter nooit een concreet voorbeeld gezien van 'hoe we samen een worden'. Of als je in liefde gelooft, dat je dan na duizenden jaren nog niet de eerste bent om het te bewijzen. Dat je geen voorpagina nieuws haalt met hoe het geluk er vanaf druipt. Dat je niet met keiharde feiten komt.

Massaal praten we erover. Televisieprogramma's draaien erom. Zolang het maar in een collectief kader past. In vlakke sfeer besproken wordt. Wat het lastig maakt om tot de kern te komen. Angst is er, maar krijgt zo geen aandacht. Totdat de bom barst of iemand het op welke manier dan ook zat is. Wat niet gauw gebeurt. Liefde komt vaker voor in een relatie dan in een eerlijk karakter. Tenzij het gebruikt wordt om te bespelen. Om te krijgen wat het wil. Praat me er niet van. Des te meer reden om een ander niet op te zadelen met mezelf. Denk je echt dat ik weet wat eerlijkheid is? Van alle kanten bekeken dan. Niet als het om mijn eigen belang gaat of het nobele 'hoe leg ik mijzelf bloot?'.

Deze woorden gaan niet zonder liefde te hebben ervaren. Voor het verhaal dan. Net zo het fictie is, dat er geen anderen zijn wanneer dit tot uiting komt. Van Philips begrijp ik dat het uitvinden van kunstlicht niet ging zonder de nodige solitude, isolatie en afzondering. Wat niet zo is, maar zo beschreven kan worden als. Zo hangt er voor mij geen boodschap aan liefde. Aan liefde heb ik ook geen boodschap. Noch aan deze kijk erop. Het is niet zo dat de ene invalshoek boven een andere staat.

Tijdelijk valt er steun te halen uit een onevenwichtig beeld. Met weerstand is het immers de vraag wanneer deze van toepassing is en wanneer niet. Als het niet anders kan, is een aanname te verkiezen boven een te grote angst. Dan is de ene kijk niet belangrijker, maar doe je van wel. Al is het doorzien ervan uiteindelijk gewichtiger, dan geloven in. Waar het in taal onmogelijk is om dit correct aan te geven. Het laatste stukje staart van de ouroboros wil er zeg maar niet in.

Een inzicht is dat ik je het bloed onder nagels kan zuigen, allerminst een perfecte partner zal zijn en daarbij de hint om het niet op te zoeken. Succes voor wie zichzelf nog niet kent. Het is met mij, alsmede met wie dan ook, dat je er makkelijk aankomt, maar hoe kom je er vanaf? Het inzicht gaat verder in dat het altijd eerlijker kan. Dat het ook de vraag is, inzicht, hoe ziet dit er precies uit? Waarbij ik feit verlegen ben.

Net als dat liefde geen lintje krijgt, krijg ik deze ook niet. Het is bij inademing dat er zulke woorden verschijnen. Waar het een thema voor kan waarderen. Dat je het erover kan hebben. Niet per se wat je te vertellen hebt. Niet om de bekende weg op een voetstuk te plaatsen. Niet om het te bevestigen. Niet om groen licht te geven aan wat we al kennen. Niet om een nieuwe invalshoek. Niet om het onderuit te halen. Noch tegengas te geven. Het is allemaal welkom. Het is geen eindpunt. Voor het verhaal neem je het, of niet. Een groeien in, of recyclen van liefde.

Na tig jaren kennen we de ideeën wel. Een in herhaling gezet liedje is wat we liefde noemen. Een uitkauwen van immer hetzelfde. Patronen in films zijn te herkennen aan dat ze door mensen zijn geschreven. En de meeste mensen, over het algemeen, denken er hetzelfde over. Je moet er van houden... of het met liefde hebben gehad.
Toch is er een klein deel dat niet meeloopt met de groep. Wat de film is gaan vervangen, zogezegd. Iemand op een satsang zei al eens na de vraag waarom het er was, dat het de bijeenkomst ziet als variatie op een bioscoop. Niet echt de reden om naar satsang te gaan, maar hé, ieder zijn of haar ding. Uiteindelijk is de kudde net zo valide als een tegenpolische kijk er op. Het is niet dat het ene idee van liefde wel en het andere er niet mag zijn. Er is nog niets bewezen. Wat op deze manier een lichtje krijgt toegeworpen. Wat een evenwicht kan bieden voor het grootschalige grootbrengen van generalisaties. Om veralgemenen te zetten naast wat zelden besproken wordt. Kijken wat er gebeurt.
Staat het je niet aan? Lees dan wat anders. Zie je er wat in? Ga door. Tijdelijk dan. Drink de woorden tot je niet meer kan. Gebruik ze als remedie voor het hoofd. Wat als tredmolen door het leven gaat. Geef niemand de schuld, maar bedank ook niemand. Herzie hoofdstuk zoveel eens over de eindeloze algemene kennis uit boek X dat we ons voordragen.

Tijdens biologie op de middelbare school wordt geslachtsgemeenschap toch anders weergegeven, dan de daad zelf. Voortplanten kan met veel woorden en droge stof worden beschreven. Uiteindelijk heb je er niets aan wanneer niemand nat wordt. Tenzij je niets geeft om voortplanting, seks overtreft en niet bang bent om te sterven, alsook dat de mens uit zal sterven. Wat heb je aan biologie, school en de lappen tekst welke ermee gepaard gaan?

Als het goed is denken de meeste mensen niet terug aan zo'n hoofdstuk. Net als de stelling van Pythagoras. Of dat van Gogh een zaaier voorstelde in meerdere schilderijen. Wat geen pointillisme is, maar er iets van weg heeft. Dat het de zon gebruikte als primaire lichtbron, maar op verschillende tijdstippen van de dag. Zoals een met de zon hoog aan de hemel. Alsof het middag is. Een ander die vlak voor zonsondergang is gemaakt. [Gaap] Ik nog even door. Zoals ik van school gewend bent. Lekker saai. Beide tonen namelijk een boer welke zaait voor de volgende oogst. De lege velden geven aan dat de vorige oogst al is geoogst, en herhalen iets.

Wie wil dit nu weten? Laat staan herinneren? Noch herhalen? Erger nog, wat nu wordt weggelaten is wat het herhaalt. Wat een voorbeeld is van hoe we ons van jongs af aan met verkeerde kennis opzadelen. Het schijnt namelijk een feit te zijn dat het leven een eindeloze cyclus is van het zaaien en het oogsten van de voordelen. Sure. Ik heet overigens Hans, van Grietje. Ik ben een sprookjesfiguur en neem je continu in de maling. Dit snap je wel. Maar je realiseert het je niet. Anders was je wat anders aan het doen en ben je dit niet lezen. Wat voegt mijn fabeltje toe? Daarom. Je hebt er niets aan. Zo sprak bijvoorbeeld over dat er niets te krijgen is. Wie oplet heeft er derhalve eventueel iets aan. Tijdelijk. Niet uiteindelijk. Zoals ik het ene werk na het andere las van deze en geen. Het was eerst een volstouwen met antigif. Om er vervolgens sporadisch van te snoepen. Als een hybride van Obelix wie in de ketel viel en Asterix wie van de shotjes is. Om met een neut na te genieten. Niet omdat het nodig is. En als verhaaltje, niet als verklaring.

Op een gegeven moment was er voldoende inzicht dat ik ook zag wat bijvoorbeeld Hans Laurentius zei over 'kill the Buddha'. Wat alle leraren ook zeggen, who cares? Het is waar ze je stimuleren om dieper te kijken. En dan nog. Ook waar jij mij en ik jou kan raken is een ingang voor zelfonderzoek. Er blijft niets van over, zal ik maar zeggen. Hans en Grietje gingen toch de oven in? In dit sprookje komen ze er niet uit. De heks heeft de maaltijd van de eeuw. Ze eet zelfs van haar eigen huisje. Omdat ze in zuurstokken een toetje ziet. Wat ze misschien niet had willen doen. Zo het snoepgoed in haar buik tot leven komt, de heks vergiftigd en tezamen wegrotten. In het Oeloeboeloe bos waar geen licht brandt, omdat er geen mensen zijn. Gans niet nu ook Hans en Grietje zijn opgepeuzeld. Waar licht brandt zijn namelijk mensen, toch?
Maar brandt er ook licht waar mensen zijn? Lees langzaam. Dan valt er misschien iets op wat anders niet opvalt. Sprookjes zijn een begin. Ga door zal Einstein zeggen. Maak ze af, voeg ik er aan toe. Als er bij een A een B is, is er dan bij een B ook een A? Als ik door de zon in de donkerte zit, zit donkerte dan ook in de zon? Waarom komt wat we zien omgekeerd binnen, ook al ervaren we dit niet zo? Waarom zijn er geen mensen, bij waar licht brandt? Waarom brandt er geen licht, bij waar mensen zijn? Als het om Hans en Grietje ging, zijn er mensen bij waar licht brandt. Vergetende dat ze zelf ook mensen zijn en niet in het brandende licht. Wat veronderstelt dat er ook mensen zijn, wanneer er geen licht brandt. Wat genoeg vragen zijn om een onderzoek te beginnen. Wat niet hoeft als je herhaaldelijk vraagt wie je bent tot er vanzelf een Aha! moment zich herhaalt. Wat geen verkeerde repetitie is, al zeg ik zelf. Al kun je dit in menig sociale omgeving vergeten. Net als dat educatie educatie kan vergeten als het niet voor het hoogst haalbare gaat. Namelijk De groeten dus met school in het algemeen, algemene kennis en hoe gemeen het eigenlijk ook is, mochten we bewust zijn dat dingen niet zijn, wat we denken dat het zijn. Maar goed, zoals gezegd draagt niemand schuld.
Laat zo'n stukje kunstgeschiedenis, naast deze woorden, aangeven hoe een beschrijving van een schilderij afwijkt van een wat kritischere blik, op in dit geval liefde en in het bijzonder de zielsverwant. Laat deze woorden zo'n stok voorstellen, welke tussen de spaken wordt gestoken van het rad der liefde. Om de altijd zo aannemelijke kant waar zelden over wordt nagedacht, noch een vraagteken bij wordt geplaatst, te onderbreken. Om twijfel in leven te blazen en leven in twijfel te trekken. Niet om dit vervolgens te geloven, maar om meerdere ideeën naast elkaar te zetten en er van een afstand naar te kijken. Om te lachen. Waar gaat het over? Wat stelt liefde echt voor? En vooral wie?
Laat het adoreren over aan mijn dromerige kant. Waar ik een graf voor graaf. Gelukkig zijn er anderen wie liefde, met in dit geval het idee van de ware, de waarheid vertellen. Althans, een poging doen daartoe. Wat ik zeg, niemand spreekt het. Dus ik ook niet. Geen probleem. Een andere invalshoek is ook oké. Daarbij maken voorgangers het betrekkelijk makkelijk om liefde, de ware en het ego een licht toe te werpen. Ik ben immers niet origineel en ook maar als rekenmachine woorden aan het vertalen. Welke ik dankzij anderen heb opgedaan. Die op hun beurt net zo voorgangers hadden, niet echt zijn en als rekenmachine woorden vertalen. Waarbij zelfonderzoek een estafette vormt. Wie ben ik? Het stokje. Of loep. Om met het vergrootglas naar mezelf te kijken.
Zo heb ik gezegd dat ik van iemand hield. Als ik eerlijk ben, zei ik ook iets anders. Voor mijn ex: hield ik echt van je? Nee. Is dit hard? Dat kan. Zodra ik zeker genoeg was over de onzekerheid, had ik het uit te maken. Even de angel wippen is altijd nog te verkiezen boven het langzame lijden en een aan het lijntje houden van. Zoals een advies luidt: 'Don't put off breaking up, when you know you want to. Prolonging the situation only makes it worse.'
Eigenlijk hou ik ook niet van iemand. Noch van mijzelf, dat is. Ik kan het spel meespelen, dit kan iedereen, maar mijn voorkeur ligt bij de waarheid. Bij het einde van de dag en wat er dan overblijft van wat ik heb gezegd. Of het waar is. Met geen argument te weerleggen.

Moeite doen voor iets wat van nature is? Zo gek maak ik me niet meer. Het is iets voor wie niet in liefde groeit. Als je bij de kudde wilt blijven. In de waan van een hart, waar jij over denkt te bepalen hoe en wat. Succes. Het is geen gebrek aan liefde wat rest. Geen leven zonder ware, maar de waarheid op tafel. Omwille de kijk van wel èn geen liefde. Beide gaan namelijk aan het spit. Vreet je door de woorden heen. Doorvoel wat er te voelen valt. Wie alledaagse verschijnselen zat begint te worden, vat het wellicht. Wie er nog in verstrikt is, onwetend over andere aspecten en het gewoon nog leuk vindt, niet. Het is geen goed of fout. Zie het als een tijdelijk onderscheidt om te waken voor kuddegedrag. Om niet gedachteloos door het leven te gaan. Om te voorkomen in het gareel te worden gefloten. Door jezelf en wie dan ook.
Als ik kan toveren, ben ik Hup en weg is ie. Drama-vrij. Om ergens een schone spiegel te vinden. Welke de waarheid eerlijk lijkt te beschrijven, dan wat anders rommelig verschijnt. Probeer het in een druk winkelcentrum over de zin van het bestaan te hebben. Stap daarna een verlaten bos in en doe het nog een keer. Zo er voor de zoveelste maal een romantische film op het doek verschijnt, verschijnt er zelden die verschijning, welke door schijnt te schemeren dat al een film is. Romantisch of niet. Wat beide verschijnt. De film en deze opmerking erover.
Het is niet me voorkeur, maar ik ga even off-topic. Taal kan beperken. Kan, want een ander moment lijkt een tekst verrijkend. Top, maar in een geheel valt op dat woorden een leeg vel beroven van hetgeen blanco, versus dat wat er kan staan, echt ergens over gaat. Eerlijk is eerlijk. De korte wow! factor van een mening valt weg in de oksel, waar het ook voor staat. Met name de ongewassen, deo behoevende armholte waar Philip Huff van zei: 'Meningen zijn net zoals oksels. Die heeft iedereen. Dat betekent ook nog niet dat je in iedereens oksel hoeft te ruiken.'
Zo is liefde ook een mening, tot geloof gevormd. De ideale vorm is aantrekkelijk. Want als je zelf mag bepalen hoe een film liefde in beeld brengt, oeh... Wat niet reëel is. Media gooit er sowieso een laag suiker over. Het laat vlekken achter op de spiegel, zeg maar. In het dagelijkse leven ziet liefde er toch anders uit, nadat de reflectie is schoongemaakt. Na er een aantal vraagtekens prangen. Na twijfel het toch wint van de o zo zekere houding die we allen eigen zijn.

Kijk naar je ouders en zet er een blockbuster naast. Of merk op dat je een blockbuster kijkt op de bank, waar nog geen blockbuster is verschenen. Wat een inzicht kan zijn om met beide benen op aarde te blijven. Om nuchter toe te zien op wat en wie dan ook. Zo niet, dan bingewatch je Desperate Housewives nog eens, zink je samen met de Titanic in romantiek of lees je welk love story dan ook. Tot je er wijzer van wordt. Er niet in blijft hangen. Of wel. Want er is vanuit onvoorwaardelijke liefde geen vrijheid welke ontnomen wordt. Geen goed of fout. Wat verschilt met een relatie en de daarmee gepaarde grenzen. Je moet er maar van houden...

Mannen jagers? Precies, daarom ben ik geen man en hoef ik niet uit me stoel. Er is toch geen gemis. Een eventuele neiging uit het voorgaande geloof om liefde te vinden cancel je. Je laat onkruid zeg maar niet erger worden, dan het al is. Wie de roze bril niet af wil zetten, speelt mee met de rest. Is nog verzeild in dat er iets van waar lijkt. Van liefde zoals we dit kennen, alsook de variant welke geboden wordt. Een variant die de Tipp-Ex, gum of streep voorstelt. Welke over en door het al bekende gaat. Niet om het zoveelste geloof te wanen en deze aan te hangen. Niet om deze woorden wel en andere niet te slikken. Vergeet er dus geen vraagteken achter te zetten.

Zolang de bril nog roze is kan, mag en zul je ervoor vallen. Zonder op te hoeven staan. Een nuchter mens loopt immers om je heen. Deze laat je liggen in verhouding tot wie om je zwermt, als vlieg en stront. Wie realistisch is weet dat alleen jij, en uit jezelf, op kan staan. Tuurlijk, iemand reikt je eens de hand. Gewoon pakken. Ja en amen. Al is het net als met elke verslaving pas achter de rug als de verslaafde het zelf ziet. Er werk van maakt. Of anders gezegd, iets wat het doet, niet doet. Iets loslaten kun je zeggen. Maar zo lijkt het ego er een handeling op na te houden. Wat het ego in stand houdt. Iets niet doen, doet dit ook. Zij het minder in verhouding tot een methode zonder negatie (neti neti). Waarbij het laatste eerder wijst naar het egoloze, dan een waarmaken van wat bewijs verlegen is. Los van dat loslaten me geen werkwoord is, buiten de regels van taal. Maak een vuist en laat de grip los, om te vatten wat ermee kan worden bedoeld. Grondig onderzoek is vereist. Anders blijf je net als met liefde geloven in een ware. Of in liefde op zich. Waarbij het eenvoudig is om te onderzoeken, maar niet per se makkelijk. Maar ook niet onmogelijk.
Een eerlijk karakter komt je niet aanwaaien. Dat ik ooit mezelf voornam om het uit te maken bij de eerste en grootste liefde van mijn leven, is wat het is. Wat geen echte gunst is. Zo zal degene met een roze bril het kunnen onderwaarderen. Wijl de eerlijkerd vindt dat het er geen doeken omwindt. Als drama blijft het relatief. Wat net als het woord relatie iets zegt over het niet ontstijgen van tweeslacht. Wat opmerkelijk immer niet zonder een geslacht gaat, maal twee.

Om in taal naar dat te schrijven wat voorbij gaat aan taal, is als Icarus gedoemd om te mislukken. Al kan het net als met Barbies klaar zijn met een fase. In hoe het gros over dingen denkt en de zweverige kant van je niet (meer) voedt. Tijdelijk lijkt een ander oogpunt troost. Al blijf je met genoeg inzicht, net als de ouroboros, in het dilemma van 'hoe gaat het laatste stukje (van de staart, dus ego) erin?'

Wat ergens niet gek is om te laten voor het percentage nut, waar het respect verdient. Net als dat liefde geen probleem is. Mits het naar een lager percentage wordt gereduceerd. En bijvoorbeeld onvoorwaardelijk wordt genoemd. Waarbij we elkaar met rust laten, in plaats van opzoeken. Wat een opmerkelijk opzoeken is, geen 'opvinden'. Een bezoek betreft, geen vondst. Wat, zoals eerder al doorschemerde, een onderwerp is voor in je eentje. Of met die ene wie ook zo snel mogelijk van je af wil, versus een aan het lijntje houden. Net als het verschil tussen een willekeurige goeroe, therapeut of docent en een juiste.
Ooit was ik tot over mijn oren. Mijn ex scheen op haar beurt maanden nog te verwerken dat ik na de verliefdheid met een afwijzing kwam. Dit krijg je als je eerlijk omgaat met liefde. Als je groei ziet in liefde. Wanneer je niet bang bent voor een vraagteken, onzekerheid en angst. Als je meer wilt weten over liefde. Of juist minder. Het is hoe je het bekijkt.

Het lag niet aan mijn ex. Noch mezelf. Het klinkt misschien in eerste instantie nieuw en onwennig, maar gevoelens overkomen je. Er is geen keuze. Niet in het grote plaatje. Net als een geboorte en de dood. Ergens wanen we ons macht tussen deze gebeurtenissen. We verzinnen keuzes binnen het keuzeloze. We kijken naar de details en zijn een overzicht verlegen. We zoomen in, nauwelijks uit. We geloven in een vrije wil. Ongeïnteresseerd of dat dit ook echt zo is. Het ligt voor de hand om te geloven, niet om te betwisten. Hierover vindt zelden een gesprek plaats. Net zo op het moment dat liefde wordt verbroken en daarna.
We zagen elkaar wel eens. Er was echter geen belangstelling over hoe het er nu over is schrijven. Wat misschien iets zegt over onze interesse in het geheel. Al pakt het in gesprek gaan bij relatieproblemen vaak anders uit. Het gaat over andere dingen dan hoe je er op een afstand over denkt. Laat het ook. Elkaars vrijheid is kostbaarder dan gekibbel. Dit laatste zie je vaker en terug in de mainstream. Cliché? Ok. Eigen kijk? Nee. Het is toch een naar binnen kijken, wat voorgaat aan naar buiten gericht zijn. Alhoewel niet zonder een tegenovergestelde op weg er naar toe.
Verder te gaan op het onvoorwaardelijke, er is geen reden om wie dan ook een regel op te leggen. Om dat wat er geleerd, gegroeid en gerealiseerd kan worden op een ander toe te passen. Dit staat los van de wet en het praktische spel om elkaar tijdelijk in banen te leiden. Dat nochtans geen waarheid, de gehele waarheid en niets behalve de waarheid, waard is. Wat gezegd mag worden, maar niet aan de grote klok hoeft te hangen. Het is de vraag of er naar wordt geluisterd. De meesten willen de waarheid niet horen, als dit betekent dat er geen waarheid is.

Massaal collectief kuddegedrag, dat is te doen. Ergens een afwijkend verhaal in de groep gooien? Dit is een denkbeeldig mengen van gevaarlijke stoffen. Spelen met figuurlijk vuur. Ziekte in zinnepop. Naast dat het voor vrijheid en liefde verstandig is om elkaar met rust te laten. Wie het boeit, boeit het. Wie niet, niet. Uiteindelijk ligt niemand wakker van zulke woorden. Ondanks dat het geschikt kan zijn om wakker van te worden. Om de droomstaat een duwtje te geven. Wat overeenkomt met het de kids verklappen van de Sint bij de intocht zelf. Dit doet geen deugd. Wijl de korte pijn van een angel wordt verwijderd. Wat verschilt met een situatie waarin dit deugd. Zoals het op tafel komen met mijn hart.

Hield ik van me ex? Ja. Echt? Nee. Niet omdat er niet van haar gehouden kon worden. Noch hoe ik als persoon van haar hield. Waarbij het een vraag is of de 'je' in ‘ik hou van je’, vanuit mij bekeken hetzelfde was als de 'mij' van haar. Hier hebben we het niet over. Wijl 'je' mijn versie van haar was. Nooit hetzelfde. Vroeg of laat komen de verschillen, hoor. De wrijving. De verwachtingen. Wat in de weg staat voor onvoorwaardelijke liefde. Welke ik nog had te ontdekken. Na een verwerken van het toneelstuk. Waarin acteurs hun acteren niet bewust zijn. In liefde handelen. Een geven en nemen. Geen loslaten, maar vastpakken van. Geen vrijheid, maar gebonden met de massa meebewegen. Met oogkleppen op een doorsnee definitie uitkauwen. Wanneer de ik-houd-van-je's klinken, zit het goed. Als je er een vraagteken achter hoort, wordt het spannend. Al is er geen interesse om dieper te kijken, voor wie de illusie in stand wil houden.

Gaan we de zee in? Samen een duik nemen? Wees dan bereid om eerlijk te zijn. Geef elkaar geen valse hoop. Onderzoek tussen de relaties, of als het lukt in de relatie, wat relatie betreft. Wat liefde is. En als je toch bezig bent, wie je bent. Wie je bent om in liefde te geloven, het in twijfel te trekken en tegengas te geven. Niemand heeft de waarheid in pacht. We zijn allemaal beperkt in wat we zien. Wat heb je te verliezen? Pak pen en papier. Om weg te schrijven over de soul, mate. Over de ware. Om de ware als het ware weg te schrijven.