'Ik wil kinderen'

luidt de uitdrukking. Maar wil je ook volwassenen? Met overeenkomstig pijn en leed, zoals jij rijk bent? Naast alle voors, de tegens? Los van leuke dingen, ellende? Dat is ook wat je dan in leven roept. Wil je dit? Wil je niet alleen kinderen? Want zo zeggen we het niet. 'Ik wil mensen, volwassenen, naast dat ik kinderen wil. Ik wil zo'n baby van drie kilo, die zich volvreet, om te groeien naar het gemiddelde van vijfenzeventig. Met een derde kans op overgewicht. Al heb ik dit liever niet, nog liever zet ik een leven mèt deze mogelijkheid op de wereld. Zo'n een van vijftig centimeter met de supergroei naar honderdvijfenzeventig. Omdat ik wil dat er zo'n vijftig duizend liter wordt gedronken en vijfendertig ton voedsel wordt gegeten. Allemaal dankzij dat ik een wezen in leven breng. Als het lukt. Welke geregeld uit bed moet om te werken. Om daarna boodschappen te halen en tussendoor op diens beurt kinderen van school. Om vervolgens aan een relatie te werken, het huis op orde te houden en naar de afwas te kijken. Zo te zien dat deze qua hoeveelheid afhankelijk is van de drang om zich niet te hebben beheerst kinderen te willen. In de tijd die over is probeert het zoveel mogelijk te ontspannen. Wat nodig is voor de meesten, als je het mij vraagt. En lastig als je kinderen hebt. Wat wederom niet bij kinderen blijft, maar ook het risico op verslaafden, criminelen en ander tuig. Eigenlijk staat de baby die ik wil, ook voor het van paren en baren tot en met het erven en sterven. Ik noem het niet zo, maar ik kan het niet ontkennen. Wat mijn kind ook gaat doen, het gevaar zal kleiner zijn dan mijn naïviteit. Wat niet zegt dat er geen gevaar is. Integendeel. Ik overzie de gevolgen niet. Dat is wat anders. Of ik een president op de wereld zet of een seriemoordenaar, het maakt me niet uit. Ik wil kinderen.' Met in deze context het zo onschuldige woord ‘kinderen’. Engeltjes. Welke nooit pesten, geen wangedrag vertonen, niet door armoede gaan of zonder afwijking op de wereld komen, noch deze later ontdekken. Nee, ik wil kinderen. Jippie. Hoera. Een meisje, een jongen, een baby. De lieverd van me. Zwijmel, droom en lijm de roze bril aan je vlees. Schijnbaar is nadenken en realistisch overwegen waarom je kinderen wilt niet voor de mens weggelegd. Voor een enkeling misschien. Welke het laat of er later van terugkomt. Zo, dat het er anders over spreekt dan we gewend zijn. Zulke zijn er, als je goed zoekt. Lees daarom niet alleen wat je leuk vind, maar probeer ook hen te vinden welke er minder doeken om winden dan de koffietafel gewoon is. Of bezoek eens een bijeenkomst waar het om de waarheid gaat, na kritisch een juiste leraar of lerares te vinden. Mocht je de interesse hebben en niet aan blijven sluiten bij wat we de kudde kunnen noemen. Wat een kleine kans betreft en andersom ook geen probleem hoeft te zijn. Wie het gehad heeft met vlakke taal en doorsnee gesprekken, zoekt het op een gegeven moment niet op. Ieder zijn of haar vrijheid, toch? Dat er in China een limiet is op het maken van, is geen gek idee. Al is het ontnemen van vrijheid ondergeschikt aan het geven ervan. Met uitzondering van een praktisch gareel, zodat we elkaar niet vrij de hersens in slaan, seks hebben zonder wederzijds consent en van andere dingen afblijven, die niet van ons zijn. Misschien valt het onder een noemer te plaatsen. Die van vergrijp. Dat er iets mis kan zijn met de daad, vandaar misdaad. Niet in het geheel, want een moordenaar is ook niet honderd procent slecht, een soldaat krijgt er zelfs voor betaald te doden en een tsunami kent geen gevoel. De natuur is eerder een balans aan het maken, dan dat het voor slechterik speelt. Er wordt nu eenmaal voortgeplant. Voor het verhaal dan, waarin niemand het tegenhoudt. Alhoewel, de zon misschien. Als deze opbrandt en de mens uitsterft. Maar geen persoon. Chinezen doen een poging, maar zijn in de minderheid. Misschien is het daar helder dat een vloedgolf geen, maar wij wel een keuze hebben. Althans, dat is wat we denken met ons vrije willetje. Wat grappig dichtbij 'ik wil vrijen en zullen we vrijen, Will?' ligt. We hebben het niet door, maar met reclame valt er een psychologie te vinden in dat ene beeld van een colaatje, die je je niet bewust bent omdat er zo'n dertig beelden per seconde voorbijgaan. Wat kan maken dat je vervolgens zin hebt in een blikje... Open uw blik. Ik zeg niet dat het zo is en weet sowieso dat ik geen waarheid spreek, maar wat betekent een vrije wil voor ons? Hoe vrij is onze wil als een blikje cola, wat een fractie en onbewust verschijnt, onze wil beïnvloed? Studies naar de vrije wil tonen aan dat we al voor ons bewust te zijn van een keuze, de keuze 'maken'. Fascinerend, niet? Of anders gezegd, maken we dan de keuze, wordt de keuze voor ons gemaakt of weten we bijvoorbeeld meer niet dan wel? Wie bepaalt hoe waterdicht een argument is, of een studie te vertrouwen is en hoeveel factoren zijn er wel niet te bedenken... dat het ergens ook een mysterie blijft. Een onoplosbaar vraagteken. Dat we geen vrije wil hebben kan ik niet bewijzen. Noch het tegendeel. Toch is ons denken is vrij beperkt, als je het mij vraagt. Onze wil ook. Desondanks moedig ik aan om er gebruik van te maken. Om bijvoorbeeld zo'n neiging tot prik te weerleggen. Als ook de kinderwens. Of om dit van me aan te nemen. Gezien we veel tijd besteden aan bijvoorbeeld (social) media, kun je afwegen of er ook minder onbenullige dingen zijn. Zoals nadenken waarom je op Facebook zit, Instagram opent, een krant belangrijk vindt, bij een kennis op de koffie moet (gezien het niet per se ont-moeten is) en zo voort. Het hoeft niet. Niemand is er meer of minder om. Maar net als met kinderen, waarom? Zoals Felix Brabander aangaf is het voor iemand met genoeg gevoel een idee om er tien keer over na te denken. Als je het mij vraagt elf. Dan gaat het misschien vanzelf. Of je dan kinderen wilde of niet, de kans dat geestelijke rijpheid je afleidt, is dan wellicht toegenomen. Het gat waar je zo mee zit, is dan misschien gevuld met diepgang. Wat vaker een rol speelt. Leegte. Mensen wie zich, ondanks elkaars aanwezigheid, toch een soort van alleen en/of eenzaam voelen. Wie zich onvoldaan wanen. Wat denk je? Misschien ben je de opvulling voor waar je ouders niet over hebben nagedacht. Of te bang voor waren. Wilden ze je op de wereld zetten? Nee. Dit kan ook niet. Niemand weet van tevoren wie je bent. Of je het zelf weet is al de vraag. Ik niet namelijk, als ik eerlijk ben. Het is uiteindelijk eigen belang. Achter elke handeling zit ego. Dankjewel, stelletje egoïsten. (knipoog) Er zijn zat redenen te verzinnen en dit is maar een idee. Meestal verdedigt men zich achter iets wat de kudde verantwoordt. Van iets biologisch wetenschappelijks tot 'een kind is toch het mooiste wat er is'. Het blijft vlak. Onvoldoende doordacht en alom ego. Al lijkt voortplanting logisch, dan nog is het geen reden om te doen. Je kan zeggen, zorg voor nageslacht wanneer het nodig is. Voor een balans in de natuur. Voor iedereen op aarde. Niet alleen voor je kleine wereldje. Zo gaat het niet, hoor. Van twee naar acht biljoen in een eeuw... in dit opzicht gaat het slecht met de mens. Ben ik toch niet de enige met een steekje los. De reden om zich te vermeerderen wordt niet zo wetenschappelijk benadert. Voortplanten klinkt mooi, biologisch en al, maar zo zitten we niet elke dag met onze kroos aan tafel. Je bent eerder aan het zorgen voor geen geklooi. Als er dan tijd is voor vragen, zijn het zulke: 'Hoe was het op school?' en 'wat ga je na het eten doen?' Immer toekomst en verleden. Versus vragen over het heden. 'Wat doe ik hier op aarde?' 'Waarom willen jullie dat ik er ben?' 'Wie ben ik eigenlijk?' Wat in de doofpot terechtkomt met zoethoudertjes. Verbloemingen. Maskers. In de onbewuste zin van het woord. Het lijkt me dat de meesten er niet eens bij stilstaan. Wat geen excuus is, maar troost je, hoe kan er schuld worden toegewezen? Omdat het 't mooiste is wat (met nadruk op) jou kan overkomen, is de ellende wat er (ook) mee gepaard gaat nog niet goed gepraat. De mama van Hitler zag iets anders in hem dan de Jood. Ik heb ook dingen gedaan wat ik me moeder onthoud. Niemand is onbevlekt of perfect. Al worden de kleine lettertjes niet gelezen bij de kinderwens, relatie en wat het ook is, waar drama floreert. Zo is een trouwerij ook een nep gebeuren. Een angst sussend tafereel. In voor en tegenspoed? Belofte maakt schuld. Een beetje mens kan nadenken, maar komt het in hem of haar op? Misschien is er een overvloed aan afleiding, maar eerlijk gezegd weet ik het niet. Laat het opmerkelijk zijn. Onze conditionering is zo dik, dat het even duurt eer men zich er los van maakt. Zoals een acteur of actrice uitblinkt omwille een leeg hoofd. Met alle begrip voor het niet bedenken van een andere oplossing dan huidig onderwijs. Waar we veel van onze onnodige bagage opdoen. Wat moet je met het overgrote deel van kennis, waar je vervolgens niets mee doet? Waarom de verplichting tot het leren ervan, wanneer bijna niemand echt geïnteresseerd is in dit alles (op de lange termijn) en je er op den duur zelf achter kan komen hoe je je leven hebt in te vullen? Veelal doen we routines. Zo zijn er een aantal dingen die we telkens herhalen. Van computer shortcuts en gereedschappen tot een bepaalde manier van communiceren. Wat ik wil zeggen is dat we ons niet elke dag confronteren met iets waar per se de hele schooltijd, welke er aan vooraf is gegaan, voor nodig is. Integendeel. We zorgen wel dat we werken, maar efficiënter en praktischer dan we in eerste instantie op school meemaken. Niet dat het anders moet. Ik schets een andere kijk, geen noodzakelijke verandering. Het is sowieso een te groot onderwerp aan de ene kant. Laat hen wie zich er over ontfermen maar doen wat ze doen. Het is pas kritiek als de ontvanger het aankan en het met een korreltje zout neemt. Zoals dat school bekend staat om de theorie en er een gebrek is aan praktijk. Een timmerman hoeft ergens maar in de leer bij een bedrijf en voilà. Of dat ik als chef-kok voor honderd man stond te koken, zonder papieren. Later is het toch opmerkelijk dat wat je er voor nodig hebt, ook los van school te leren valt? Of als er theorie voor nodig is en dus vooral bij de wetenschappelijke richtingen, is het te doen om er een eigen studie van te maken. Wiens interesse oprecht is, lukt dat wel. De autodidact ligt dichterbij dan je denkt. Autonomie doet sowieso deugd. En tuurlijk zijn er verschillen. De een is verzot op zijn of haar discipline en de ander wil graag naar huis, omdat het een hobby is waar de interesse naar uit gaat. Maar het uiteindelijke werk wat we doen is over het algemeen geen raketwetenschap, niet denderend ingewikkeld en zonder papieren te doen. Uitzondering terzijde. Zo leer je op school van alles, maar het leren leren? Het is top dat we leren lezen. Het scheelt vervolgens als we zelfstandig boeken zoeken omwille onze interesses. Om onszelf aan het werk te zetten. Zodat we niet afhankelijk zijn van het energievretende mondelinge. Waar je gehecht aan kan raken als een verslaafde wie naast dit, ook niet op kan houden om andere 'sociale' bezigheden er op na te houden. Ik was daar, ik ken het. Leegte vullen, intolerant naar stilte en uit op aandacht, aanraking en aannemen dat dit het is. Dat het niet anders kan. Wat net als het maken van kinderen niet hoeft. Het moet niet. Maar men wil vrijen met een of andere nog te bewijzen vrije wil. Het lijkt makkelijk spreken als je zelf geen kinderen hebt. Zoals een vooroordeel geen feit is, is ook dit misleidend. Het maakt me bijvoorbeeld niet uit of je rookt, drinkt, bevrucht of zelfs moord, als je vervolgens de waarheid spreekt. Dit is irrelevant op het moment suprême. Wat iemand doet, is me niet van belang wanneer iemand me raakt, waar niemand me nog heeft geraakt. Zoals iemand al zei, boeit het niet wat docenten allemaal zeggen. Het is waar ze me vuurtje aanwakkeren. Net als een karakter pas een boog kan maken, als het ergens vandaan komt. Hoe verder, des te groter een mogelijke verandering. Wat ook een inzicht kan zijn dat er geen karakter is, noch verandering... Hitler zijn idee om zuivering op Joden te toe te passen was irrationeel. Om zichzelf later van het leven te beroven minder. Zo onverschillig als hij met anderen was, was hij ook met zichzelf. Op een bepaalde manier kon hij het leven niet aan. Over ontering versus zelfmoord had Hitler geen twijfel. Voor Joden was hij niet bang om ze te doden. Noch voor hemzelf. Al was er een angst waar hij geen oplossing voor had. Iemand met een neiging tot zelfmoord begrijpt dat vrees voor het leven groter kan zijn, dan die voor de dood. Was hij dan toch niet zo machtig als hij zich voordeed? Iets bracht hem tot zijn knieën. Iets lag buiten de kracht van de Führer. De straf van schande voelde groter, dan om de dood op zichzelf te leggen. Dan heeft er wellicht een fractie van vergelding plaatsgevonden. Onvoldoende troostend, maar toch.  Je kunt niet van tevoren weten wie je op aarde zet. Het maken van een kind hoeft niet per se goed uit te pakken. Er zit een risico aan. Het is de vraag wie iemand is. Nog los van de bedoeling. Een vraag welke eerder uit het kind zelf zal komen. Of in het geval van Hitler niet als vraag, maar een daad waar iets mis mee is. Wie is er voor verantwoordelijk? Naar wie ga je als het om je schepping gaat? In hoeverre kijken we naar onze ouders? We kunnen ons toch bedenken dat het mis kan gaan? Alsof je een mogelijke nog te ontploffen bom in het leven brengt. Onzeker wat het gaat doen. Vaak gaat het goed, maar wanneer het afgaat... in het geval van de Nazi's ging het om zeventig miljoen doden. Adolf zijn ouders waren al overleden, eer hij aan de macht kwam. Wat niet het geval is bij veel anderen. Er wordt geen vraag gesteld over de zin van het leven? Niemand zegt er wat over? Dan zit het toch goed, vader en moeder? Net als met hulp wordt er zelden achteraf gevraagd of de hulp daadwerkelijk geholpen heeft. Dit is aan de ene kant ook niet nodig. 'Heeft het geholpen dat ik de deur voor je openhield?' is natuurlijk geen vraag. Denk hierbij aan het wereldwijde zorgsysteem en de zaak ligt anders. Hoeveel ophef is er niet omtrent de o zo goedbedoelde aanpak om te helpen? Vooral als er niet eens om wordt gevraagd. Gezien we geen andere manier weten te bedenken en net als met school verplicht tussen de banken naast leren, bonje schoppen. Om ons te verzuimen tot je van school wordt geschopt. In een zorginstelling kan het er hard aan toe gaan, als we met dezelfde schoolse intolerantie met elkaar omgaan. Ondanks dat tolerantie het hoogste resultaat van educatie voor kan stellen. Aldus Helen Keller. Het is net zo wijs om het willen maken van kinderen te tolereren, als ook de leegte die ermee wordt gevuld. De angst welke er mee wordt gemaskeerd. Net zo om de zucht van het kind te waarderen, bij de vraag waarom het hier op aarde is. Dit staat nog los van wie het is. Wat uiteindelijk niemand je kan vertellen. Ook jijzelf niet. Wie heeft mijn leven van geboorte tot aan de dood gewild? Ik niet, jij? O, als je er zo naar kijkt, kun je beter niet deelnemen aan de koffietafel. Waar iemand er zo uitflapt hoe het met de kids is. Zonder een authentieke en oprechte interesse. Wat vaak ter invulling is, van het toch al vlakke gesprek. Dat door hetzelfde ego met tal van 'hoesties' en andere nietszeggende uitdrukkingen op gang wordt gehouden. Om door te dromen. Misschien met een kinderwens, maar altijd met iets. Een verlangen. Een wil. Een wil vrij van vrijheid. Ondanks het vrije van de wil. Aldus beschreven met vrij wat wilskracht. Dat nog niets is in verhouding tot de kracht, welke nodig is om te vrijen. Om zo te vrijen, dat twee vrije willen van twee willen een derde verwezenlijken. Voor het wezen wat zich vraagt wie kinderen wil. Na het tot de ontdekking komt dat het net zo gunstig is, al dan niet gunstiger, om de leegte leeg te laten en de angst aan te kijken. Om zich over de voorwaarde van geboorte te ontfermen. Die van de dood, dat is. Het onherroepelijke. Welke door bijna alle papa's en mama's onvoldoende wordt aangekeken. Laat staan doorvoeld. Het vak wat school ontbreekt, maar wel vastzit aan al het willen. Als de andere zijde van de medaille. Wat wil wie kinderen wil? Leven, ja. Maar dood? Nee, toch? Dit is toch te realistisch? Het is toch niet weggelegd voor ons als 'sprookjesfiguren' met kinderwensen en een eind goed, al goed? Een levensverzekering kan de maatschappij vergeten, als het er op aankomt. Of het mag op zijn minst eerlijker aangeven dat wat we willen, niet zo werkelijk is als we toegeven. Dat het aan het einde van de dag een toneelstuk genoemd kan worden. Niet de realiteit. Desnoods wil ik voor de grap niet alleen kinderen, maar ook mannen en/of vrouwen met al hun ellende. Met het lelijke van het leven, het slechte en ach, doe het goede er dan ook maar bij. Op wie maak ik nu nog kans om onder de lakens te duiken? Het is geen reclame om te voort te planten. Dat hoeft ook niet. Wie het toneelstuk is ontdekken, laat het dekken niet bedekt met een deken. Het bed, wie is wekken en ook het toneelstuk, kan vertrekken. Het wordt doorzien.