|
Rechtstreeks op een doel afgaan, is geen gek idee. In de Ikea kun je naar alle afdelingen. De routeaanwijzing is helder. Ook is er het olifantenpaadje om zo snel mogelijk uit de drukte te stappen. Of er over na is gedacht, de neus wordt gevolgd of dat het vanzelfsprekend is? Geen idee. Het doet er niet toe. Op zo'n moment is het olifantenpaadje aantrekkelijk. Overal zijn ze, zulke paadjes. Een bocht maken als het niet nodig is? Recht door zee is ook oké. Het is bijvoorbeeld maar gras en wie is er zo gek om er wat van te zeggen? Al zijn ze er wel, de Karens. Ik denk dat ik er eentje ken. Mezelf, namelijk. Het label is naast een stereotype ook een verzameling van gevoelens en gedachten. Iedereen kan ze hebben. Er loopt iemand in je buurt. Keer op keer. Of het terecht is, doet er nog niet toe. Het komt te dichtbij. Er is geen reden toe. Voor de ander wellicht, maar dit is een vraagteken. Net zo het wederzijds niet bewust hoeft te zijn van bepaalde dingen. Zinsbegoochelingen welteverstaan. Met de grote 'ik' illusie voorop. Wat is wijsheid? Niet om de illusie tot leven te wekken. Bij mij is het nog niet de zogenaamde werkelijkheid aan het vormen. De neiging kan er zijn. Huiswerk dus. Het lijkt zo eenvoudig niet, ondanks het simpele ervan. Het paadje van de olifant. In plaats van een gemeenschappelijke ruimte te gebruiken, loopt het door een openbare ruimte om zo snel mogelijk bij een doel te komen. Er is alles op voor dat dingen soepel lopen. De vraag is, wat is soepel en voor wie? De nabijheid van elkaar is voelbaar. Noch plezant. Sure, slik het in zei je vroeger. Of doe ook zulke dingen. Heb schijt aan een ander en laat over je heen lopen. Je gevoel erkennen? Dat doen we massaal, maar het kan anders. We drukken veel weg, dus waarom jij niet? Nu, dit is geen excuus. Je laat over heen je lopen, of niet. Ga door met pleasegedrag, om te voelen wanneer je het zat bent. Wanneer je je kan wurgen voor het slappe vaatdoekje dat je voorstelt. Waar niets mis mee is, overigens. Een idee om te reiken is op een andere manier slap. Waar nu juist een kracht in verscholen zit. Het is een verhaaltje wat je er van kan maken. Niet alleen dit, maar ook de Karen welke in je schiet. Je laait op. Als je nog niet rookte, is de damp uit de neus er een teken van. Mijn schijnheilige veilige stukje op aarde naderen? Zonder reden en met een mogelijkheid om het anders te doen? Dan is het aan de Karen, of het ook ziet dat er misschien meer aan de hand kan zijn. Of minder, zo je wil. Natuurlijk doet iemand het normaal gesproken niet met opzet. Je kunt van alles bedenken. Dit doe je met de knipoog om het niet te geloven. Het invullen van is geen verdienste. Het is eerder een vloek. Tenzij de angst te groot voelt, stop je met een oordeel over wie dan ook. Jezelf inbegrepen. Wat andersom geen excuus is, om mee weg te komen. Het geweten zal je achtervolgen. Zo heeft iedereen toch nog een soort volgeling. Waarbij de vraag wie volgelingen wil. Echt, is er iemand wie opstaat om volgelingen te vergaren? Fans komen niet voor jou, wees eerlijk. Woede zaait zich. Met jezelf ben je klaar. Dat er geen mogelijkheid is, om wie dan ook het figuurlijke mes op de keel te zetten, is wat het is. Het is illusie. Niet dat een ander dit zo zal zien, dus hé, wie ben ik? Iemand wie het olifantenpaadje trekt. Niet het paadje van wie langs het terrein van een ander loopt. Laat dat paadje er ook zijn. Om iemand ergens over aan te spreken, dient de maat vol te zijn. Er zijn genoeg redenen om het te laten. Iemand storen wie je andersom jou laat storen, nee. Dit is er om vragen. Gezien sommige vragen voor het gros ongewoon zijn, kun je het vergeten. Anderzijds, dat er over het algemeen geen ingang is om ons op tafel te leggen, om ons onder de loep te nemen en tot het bot toe te ondervragen, is het zoveelste verhaaltje dat je kan zien verschijnen. Als het waar is en de norm luidt dat we elkaar helpen, dan is er aan werk geen tekort. Hulp is hierbij niet het mooier maken dan het is. Integendeel. Wie zichzelf kent, zogezegd, neemt gedachten en gevoelens waar, die het nieuws nooit zullen halen. Wie ziekte niet doorleeft, heeft geen ervaring met wat het is. Wegdrukken is voor watjes. Gedachten aanschouwen is een peulenschil. Wat ze ook zijn. Om de koe bij de horens te vatten, voel je angst op afstand en alleen. Probeer je het tijdens een stilte retraite, dan is dat top. Het is echter onwaarschijnlijk om elke week een klooster, ashram of tempel te bezoeken. Haal de benodigdheden ervoor in huis en voilà . Angst heeft ruimte nodig. Gedachten willen gewoon gedacht worden. Stop met zeuren over wat ze voorstellen. Werk het desnoods uit. In een zoals hier zinloos verhaal. Met de nodige gram tweeslacht. Als het niet in zulke woorden lukt, maak er dan een ik, jij en wij verhaal van. Door het weg te kalken voorkom je wellicht een eventueel onnodig conflict. Kies voor dat olifantenpaadje naar binnen. Ga voelen hoe je je voelt. Laat een ander er buiten. Er is niemand die je verantwoordelijk kan houden voor hoe je je voelt. Hoe er op de basisschool ook naar de pestkop wordt gekeken. Alsof dat het aan deze ligt. Sure, probeer het uit om een ander te beschuldigen. De gevolgen zijn voor eigen rekening. Een rechtstreekse route lijkt misschien om een ander te melden hoe en wat. Wat ook een soort olifantenpaadje is. Er komt dan bij kijken dat je om iets kleins elkaars aandacht vraagt. Ook als een ander het niet uit zal maken, is het wijs om te laten. Het worden gauw praatjes en net als met de relatie, je komt er makkelijk aan. Maar hoe kom je er vanaf? Zoals gezegd is het geen vraag om de medemens met zichzelf te confronteren. Dit heet lastig vallen. Andersom behoef je rust. Wat kan inhouden dat je anderen ook met rust laat. Wat de route naar de ander wijzigt, in dat je bij jezelf te rade gaat. Wacht ermee, heb geduld en houdt de inborst, welke zich realiteit wil achten, tot de illusie welke het ook voor kan stellen. Voor kan stellen, want de realiteit is geen gespreksonderwerp voor tussen neus en lippen door. Het is niet eens aan te raden om dit met wie dan ook te beraden. Als het een betrekkelijke waarheid betreft, leef je dan uit. Wie ziet dat het in het grote plaatje niets oplevert, bedenkt zich. Wat kan betekenen dat als er te weinig te doen is, er ruimte is voor een babbel. Zin in? Want uiteindelijk vallen we niet samen in slaap en doodgaan is sowieso een solitaire bezigheid. Of zal ik zeggen, een uit handen geven van? Het maakt niet uit. Woorden bieden evenveel mogelijkheden als niet. Het is niet gezegd dat aan jezelf werken betekent om dingen voor jezelf te houden. Voor jezelf opkomen kan ook door van jezelf af te bijten. Binnen de grenzen welke voelbaar zijn. Als het verkeer tegenzit is een norse, harde blik geen zonde. Het hoeft niet direct naar wie dan ook. Het hangt ervan af. Een stroom auto's zullen niet opkijken als een fietser chagrijnig tegen de richting ervan in fietst. Kijk ze niet persoonlijk aan, dat is alles. Een idee kan zijn om prikkels te filteren. Je kunt ook opzij kijken. Ken je nek nog rek ook. Bij het olifantenpaadje perikel is het echter te vroeg en mogelijk onnodig om er een stap naar te zetten. Die stap naar buiten, naar de ander, dat is. De stap naar binnen is de afsnijroute weg van nodeloze larie. Het is terecht dat iemand gebruik maakt van een openbare ruimte. Het is valide dat een ander zich er aan stoort, als het te dicht op elkaar voelt. Het is immers iemands leef- versus een algemene ruimte. De een kan ook een ander olifantenpaadje bedenken. Misschien dat het bewust wordt van elkaar. Het kost niets om eromheen te lopen. Andersom is er een idee om elkaar zo min mogelijk de aandacht te trekken. Er is ruimte zat. Ik kan ook pal langs het huis van een ander fietsen. Maar wie ben ik? Niet iemand wie in staat is om energie te verspillen aan dingen die er niet zijn. Deze woorden terzijde. Wie in zichzelf gelooft en denkt dat het echt is, laat ik liever met rust. Deze woorden zijn voor mij de zoveelste lading stront, wat verwerkt kan worden. Het is daarbij alsof dit een toiletrol voorstelt. Dank je voor het lezen aan waar ik me de kont mee veeg. [lachen] |